توضیحات
در بخش های ابتدایی از رمان بگذار لیلی بمانم می خوانیم… باز که صدای فین فینت می‌آد! جوری که بشنود، با صدای بلند گفتم و کلافه شیر آب را بستم. اما او نه تنها سیل اشک‌هایش را قطع نکرد؛ بلکه بی تفاوت به لحن معترض من، راحت تر و با صدا تراز قبل گریست!
اسم رمان: رمان بگذار لیلی بمانم
نویسنده این اثر: شیوا نوری
ژانر رمان: عاشقانه
گوشه ای از داستان رمان بگذار لیلی بمانم
روی مبل مقابلش نشستم و لیوانها را روی جلومبلی گذاشتم. یکی از آنها را نرم به طرفش ُسراندم و به جعبه ی پیتزایش اشاره کردم.
– به جای گریه کردن، شامتو بخور سرد نشه.
با حرص زانوانش را بیش تر توی شکمش فرو برد و چشم غره ای نثار جعبه ی پیتزا کرد. نمیدانم این زانوی غم به آغوش کشیدنش دقیقا چه چیزی را عوض میکرد! با حالی غریب و مغموم گفت:
– دارم تنها تر و بی کس تر از همیشه میشم. اونوقت تو میگی بشینم و با خیال راحت لقمه های پیتزامو بجوم؟ کوفت بخورم بهتره!
دمی که گرفته بودم را از طریق بینی عمیقا بیرون رها کردم و ملتمسانه صدایش زدم.
– آرزو!
توی نگاهم بُراق شد و متضرع گفت:
– چی؟ آرزو و چی دنیا؟ نباید ناراحت باشم؟ مگه ما قرارمون این نبود طرحمون که تموم شد دوتایی با هم بریم بوعلی کار کنیم؟ چی شد؟ تا خبر رسید که میتونی تو پاستور تهران کار کنی، زدی زیر قول و قرارمون؟ حالا قول و قرارمون هیچی! اصلا فکر کردی بذاری از این شهر بری من تنهایی چه گلی باید سرم بگیرم؟
